Ο δρομέας...

Ένας δρομέας τρέχει και μετά κάποια ώρα ο χρόνος χάνεται... Ο δρομέας αδειάζει...

Ο διαλογισμος μεσω της επαναληψης.
Τρεξιμο...
Υπαρχει μεγαλυτερη επαναληψιμοτητα απο το τρεξιμο;
Τρεχω.
Επαναληψη και διαφορετικοτητα. Τρεχω φαινομενικα ιδιοτροπως,ομως κανενα βημα δεν ειναι ιδιο. Ακομα κι αν το εδαφος ειναι ιδιο εγω σε καθε βημα ειμαι διαφορετικος.
Διαλογισμος κι αρμονια...

Κατω απ'τα αστερια. Κατω απ'τ' απλοχερο συμπαν...

Ποτε αλλωστε δεν φοβομουν μην πεθανω. Μην δεν ζησω φοβομουν... μα οχι πια...

Ειχα την τυχη να τρεχω απο μικρος. Διαλογισμος διχως γνωση, διχως λεξεις. Βιωμα χωρις κατανοηση. Κι υστερα ωριμασα, ηρθανε λεξεις. Σοφες λεξεις που με επισκέπτονται.

Δεν μιλω, μιλα...
Δεν σκεφτομαι, σκεφτεται...

Εγω παρατηρω...
Βιωνω...

Το κυμα στα ποδια μου.
Τα αστερια στο κεφαλι μου.

Ειμαι....

Ευγνωμωνω....

Ενας δρομεας τρεχει.
Βηματα το ενα πισω απο το αλλο.
Παρατηρω.
Τον ακουω που ανασαινει. Τον σεβομαι. Τον αφηνω, τον παροτρυνω. Τον ποναω.
Αγκαλιάζω τον φόβο του... Την ανάγκη του για δημιουργία... Για φως...

Κοιτώ στα ματια τον δρομεα που πλεξε το ενα βημα πισω απ'τ'αλλο σε αποσταση μεγαλη. Θα δεις τα αστερια και τα κυματα. Γιατι αφαιθηκε. Καταλαβε. Αγγιχτηκε. Ταπεινωθηκε. Και ξαφνου εκτιμησε.

Αυτος μ' αυτον. Κανεις μπροστα,κανενας πισω. Αυτος μ'αυτον. Τι μικροπρεπεια ο ανταγωνισμος.

Κοιτάει απο πανω, και η φωτια γινεται αστερι.
Αλλαζει νοημα, απεμπλεκεται, βιωνει, παρατηρει...

Και ξανατρεχει...